Czym się różnią papy

Papa to popularny materiał do izolacji dachów. Zanim zdecydujemy się na kupno pokrycia nowego dachu lub remontu starego zorientujmy się jakie papy najlepiej nadają się do powierzonego im zadania.

Zobacz galerię 2 zdjęcia

Autor: Andrzej Szandomirski

Materiałem...

Z asfaltu tradycyjnego – na tekturze lub welonie szklanym, coraz rzadziej stosowane. Używa się ich wyłącznie do napraw pokryć z tego samego materiału oraz do napraw dachów w trakcie remontu. Są tanie, ale nietrwałe, przykleja się je na lepik, co jest dość uciążliwe.

Asfaltowe oksydowane – stosowane od lat i stosunkowo tanie. Osnowę może stanowić tektura (bardzo rzadko welon szklany lub tkanina szklana). Mają sporo ograniczeń. Z powodu ich dużej sztywności nie można ich układać w temperaturze niższej niż 5°C. Przy 0°C asfalt oksydowany zachowuje się jak ciało stałe – po przyciśnięciu trwale się odkształca. Powyżej 70°C zaczyna się uplastyczniać, może więc spływać z dachów o dużym kącie nachylenia. Jest nieodporny na promieniowanie UV, dlatego wykonane z niego pokrycia wymagają konserwacji masami dyspersyjnymi lub zawierającymi rozpuszczalniki organiczne (w ostateczności czystym lepikiem na gorąco).

Modyfikowane – właściwości asfaltu oksydowanego zostały w nich zmienione przez dodanie substancji polimerowej (elastomeru SBS bądź plastomeru APP). Są bardziej giętkie w niskich temperaturach, można je więc układać nawet przy -5°C. Przez dwie godziny wytrzymują również oddziaływanie temperatury +100°C. Można jest układać prawie przez cały rok. Są elastyczne i wytrzymują bardzo znaczne odkształcenia. Nawet jeśli osnowa ulegnie rozerwaniu, nie oznacza to przerwania ciągłości hydroizolacyjnej papy. Papy modyfikowane są bardzo odporne na promieniowanie UV. Bardzo wolno się starzeją. Dlatego konserwowanie pokrytych nimi dachów nie jest konieczne. Pierwsze papy modyfikowane SBS ułożono 30 lat temu we Francji. Badania wykazały, że ich starzenie nie wpływa na walory użytkowe.

... i osnową

Tekturowe – dawniej powszechnie stosowane. Tektura podlega jednak butwieniu i gniciu, czyli degradacji biologicznej. Niedokładnie zaimpregnowana asfaltem papa na tekturze chłonie wodę, co powoduje jej sfałdowanie. Papy na tekturze mają niską rozciągliwość, ułożone na podłożu niestabilnym wymiarowo pękają. Można je kleić jedynie lepikiem asfaltowym.

Welon szklany – wytwarzany z włókien szklanych, nie podlega degradacji biologicznej ani nie jest nasiąkliwy. Jest jednak bardzo
kruchy, a jego rozciągliwość jest taka sama jak osnowy z tektury. Również ich wytrzymałość na rozrywanie jest porównywalna. Papy na welonie szklanym dzielą się na klejone lepikiem i zgrzewane.

Tkanina szklana – prawie trzy razy bardziej wytrzymała na rozciąganie niż tektura i welon szklany. Jest stabilna wymiarowo, nadaje się więc do mocowania mechanicznego lub zgrzewania.

Włókniny poliestrowe – najnowocześniejsze i najczęściej spotykane na rynku osnowy. Są też papy na osnowach z włókien ciągnionych, dodatkowo kalandrowanych (walcowanych). Mają jeszcze lepszą rozciągliwość niż tradycyjne włókniny poliestrowe. Ich wytrzymałość na rozrywanie jest dwa-trzy razy większa niż welonu szklanego czy tektury. Papy na włókninach kalandrowanych są pokryte grubszą warstwą asfaltu, ponieważ sama włóknina jest znacznie cieńsza od używanych do tej pory. Nadają się do stosowania na dachach niestabilnych wymiarowo (rejony szkód górniczych, konstrukcje metalowe i narażone na porywy wiatru). Dzielą się na zgrzewalne, mocowane mechanicznie oraz samoprzylepne.